روی عن سید الساجدین: انی کنت انظر قبل عروض الغشیة الی الی مقاتلة ابی فرایت شخصا من الکفار قد طعن ابی عبدالله علیه السلام بالرمح فلم یقتله ابی فلما انتقلت الامامة الی عرفت ان ذلک الرجل الکافر کان فی صلبه من یقول بولایتنا فحینئذ عرفت سر عدم قتل ابی الحسین علیه السلام ایاه مع التمکن من قتله الکافر اللعین.

امام زین العابدین علیه السلام می فرمایند: قبل از آنکه بی هوشی بر من عارض شود نگاه به میدان مقاتله پدرم می کردم پس دیدم مردی را که نیزه بر پهلوی پدرم زد و پدرم او را نکشت و چون امامت به من منتقل شددانستم که در صلب این کافر مردی بود که قائل به ولایت ما می شود (شیعه می شود) پس در این هنگام راز خودداری پدرم حسین از قتل او را با اینکه توان کشتن آن کافر لعین را داشت دانستم.

سوال این جاست:

امامی که عاطفه و مهر و محبت او تا این حد است؛ که حاضر است زخم نیزه بر جان خویش بخرد و به خاطر شیعه ای که معلوم نیست تا چند سال دیگر بوجود آید؛ به کسی که به قصد قتل او به او نیزه می زند کاری ندارد؛ این امام عطوف، نسبت به دختر کوچک سه ساله خود چه مهر و عطوفتی را ابراز می کند؟ به خاطر دختری که از نسل خیر سلیل است؟!

او که به خاطر دوستش با دشمن چنین معامله می کند و چنین محبت می ورزد با دختر دردانه و نازدانه اش که نوه منوره حضرت خاتم الانبیا و حضرت صدیقه طاهره و مولا امیرالمومنین است چه مهری می ورزد؟!!! اینجاست که باید گفت: محبت و عاطفه امام در مورد حضرت رقیه سلام الله علیها بیش از حد تصور است.