عمر سعد در روز عاشورا سر بريده امام حسين عليه السّلام را به خولي بن يزيد اصبحي و حميد بن مسلم ازدي داد تا آنها آن را نزد ابن زياد ببرند، سپس دستور داد سر از بدن ساير شهيدان جدا نمودند و آن سرها را به همراه شمر بن ذي الجوشن، و قيس بن اشعث، و عمرو بن حجّاج به سوي ابن زياد فرستاد، آنها سرها را به كوفه آوردند.
عمر سعد در روز عاشورا تا پايان، و در روز بعد تا ظهر، در كربلا ماند، سپس اهل بيت امام حسين عليه السّلام و بازماندگان شهيدان را، از كربلا به سوي كوفه روانه ساخت. بانوان حرم را سوار بر شتراني كرد كه تنها پاره گليمي به پشتشان انداخته شده بود، و داراي محمل و سايبان نبودند، صورت هايشان باز بود، با اين كه آنها امانت هاي بهترين پيامبران، رسول اكرم صلي اللَّه عليه و آله و سلم بودند، آنان همچون اسيران ترك و روم در سخت ترين وضع و اندوه به سر مي بردند،
«بر پيامبر برانگيخته شده از دودمان هاشم درود بفرستند، و از سوي ديگر با فرزندانش جنگ كرده و آنها را مي كشند، به راستي كه اين موضوع بسيار عجيب است.»
«آيا آن امّتي كه حسين عليه السّلام را كشتند اميد به شفاعت جدّش در روز حساب قيامت دارند؟»
روايت شده: تعداد سرهاي شهيدان كربلا هفتاد و هشت سر بود، كه قبيله هاي عرب براي تقرّب به پيشگاه ابن زياد، و يزيد بن معاويه، (لعنت خدا بر آنها) بين خود تقسيم نمودند به اين ترتيب كه:
قبيله كنده حامل سيزده سر بودند، كه رئيسشان قيس بن اشعث بود.
قبيله هوازن حامل دوازده سر بودند كه رئيسشان شمر بود.
قبيله تميم حامل هفده سر شدند.
قبيله بنو اسد حامل شانزده سر شدند.
قبيله مذحج حامل هفت سر شدند.
و ساير قبايل، حامل سيزده سر گشتند.
روايت كننده گويد: وقتي كه عمر سعد از كربلا خارج شد، گروهي از بني اسد به قتلگاه آمدند و بر پيكرهاي پاك و به خون تپيده شهدا نماز خواندند، و آنها را در مكان هايي كه اكنون مشخّص است، به خاك سپردند