تعداد بازدید : 185567
تعداد نوشته ها : 212
تعداد نظرات : 4
سلام مسافر، خوش آمدي!
كوله بارت را بر زمين بگذار! پر است از ستاره هاي اجابتي كه نيمه شب ها از آسمان زلال نيايش مي چيدي.
صفاي قدمت؛ بوي باغستان هاي فرادست را مي دهد.
لب باز كن تا هوا را معطر كني از شميم ميخك ها. چيزي بگو تا عشق از شميم نفست جان بگيرد.
از راه آمده اي. يك ماه تمام، همسايه ديوار به ديوار خدا بودي.
يك ماه تمام، سر بر شانه هاي ملكوت، گريستي بندگي ات را. يك ماه تمام، مهمان خدا بودي و خدا ميزبان تو.
وقتي به سفر مي رفتي، كوچك بودي. خاكي بودي. قطره اي بودي در جست وجوي دريا؛ جاري شدي تا قطره نماني، تا بزرگ شوي، تا آسمان باشي. يك ماه تمام تن سپردي به نور؛ به زلال جاري بخشش، به خنكاي فواره هاي «استغفار».
يك ماه تمام، به دنبال خودت گشتي تا او را بيابي. تا لايق شوي؛ لايق تحيت خدا؛ «سَلامٌ قَوْلاّ مِنْ رَبِّ الرَّحيِمِ».
امروز، روز توست. زير سايبان رحمت خدا بايست. خنكاي مهرباني و رحمت را نفس بكش! نام تو را بر پيشاني آسمان حك كرده اند.
فرشتگان، رستگاري ات را شادباش مي گويند؛ رحمت از اين لبريزتر؟!
امروز عيد توست و عيد هم سفرانت؛ عيد مسافران بهشت كه از جاده رمضان، به سرمنزل «عيد فطر» رسيده اند.